Hebreeën 13: 3 Denkt aan de gevangenen, alsof gij met hen gevangen waart; aan hen, die mishandeld worden, als mensen, die ook zelf een lichaam hebt.
Lieve broeders en zusters,
Overdenking
Vrijdagavond was de Nacht van gebed voor de vervolgde kerk. Dat was dit keer slechts vier uurtjes, van 21.00 tot 01.00 uur. Dus geen soep midden in de nacht (gevers, nog bedankt voor eerdere jaren), geen dichtvallende oogjes, geen lofprijzing–spring-oefening om half vijf om wakker te blijven dit keer ?. We zijn met drie gasten samengekomen bij een echtpaar uit onze gemeente. Dat mag tegenwoordig weer; en we zaten op anderhalve meter van elkaar. Ook dit ging met een internet-verbinding. Wat ik al eerder heb gezegd, deed ook nu opgeld. Mooi die digitale verbindingen, maar het blijft surrogaat, een afspiegeling van het werkelijke. Naar onze mening werd er deze avond teveel gepraat (het bleek een soort van TV uitzending met veel informatie en optredens) en te weinig gebeden. En op het laatst deden we dat zelf ook. Vreemd, maar zo blijkt maar weer dat je snel afgeleid wordt en meegetrokken in de gedragingen van een ander, positief of negatief (in dit geval de uitzending) en je focus kunt verliezen. Dat is dus een belangrijk leerpunt om een volgende keer alert op te zijn.
De verhalen van de vervolgde kerk waren er niet minder om. Ik zie de voorganger Marcus uit Nigeria nog voor me: zijn kerk afgebrand, veel doden na aanslagen van Boko Haram. Maar hij bleef en inmiddels telt zijn gemeente twee keer zoveel leden als voor de aanslag. Hij bidt niet dat de Here het lijden wegneemt maar om genade om te volharden! En daar vraagt hij ons gebed voor.
Dit soort voorbeelden zijn voor mij een spiegel. Wat doe ik? Hoe ga ik om met lijden? Wat vind ik belangrijk? En tegelijk: hoe moet ik handelen in het spanningsveld dat is ontstaan doordat we als Nederlanders beperkt samen mogen komen? Hoe hou ik rekening met de ander, mijn broeder en zuster, die bang is om ziek te worden. Hoe gedraag ik me zodat ik niet het risico loop om het virus op te lopen en zo een ander kan besmetten? En waar liggen de grenzen tussen rekening houden met de ander of me onnodig teveel schikken naar zijn of haar wil. Oftewel wanneer is de grens van “het belang van de ander” bereikt? Dat geldt binnen en buiten de gemeente. Als ik over de grenzen van een ander heen wals, kan ik die nooit bereiken met het evangelie. Als ik de grenzen van mijn broeder of zuster niet respecteer, schiet ik tekort in broederliefde.
De tekst bovenaan deze nieuwsflits staat in een context. De schrijver van de Hebreeënbrief zegt in Hebr. 13: 1 (dus één vers eerder) namelijk: Laat de broederlijke liefde blijven.
In enkele zinnen stelt hij broederliefde dus op één lijn met het omzien naar de gevangenen en het huwelijk in ere houden en rein leven (vers 4). Voor mezelf maak ik daar vaak onderscheid in, zo overdenk ik. Maar dat moet niet. Dit heeft allemaal te maken met het leven van een gelovige, en ja, met de volheid van de Heilige Geest. De Geest die niet in de eerste plaats is gegeven voor een persoonlijk euforisch gevoel van geluk, maar om Heilig te leven, om Jezus te weerspiegelen in woord en daad.
En dan ga ik maar weer op de knieën. Heer help mij. Ik weet niet goed wat ik moet doen. Openbaar aan ons uw wil. Vul ons met uw Geest, zodat wij de broederliefde op het oog houden en zo U eren.
