Exodus 24: 15 Daarop besteeg Mozes de berg, en de wolk bedekte de berg. 16 De heerlijkheid des HEREN rustte op de berg Sinaï, en de wolk bedekte hem zes dagen lang; op de zevende dag riep Hij tot Mozes midden uit de wolk. 17 De verschijning van de heerlijkheid des HEREN was als verterend vuur op de top van de berg ten aanschouwen van de Israëlieten. 18 Mozes ging de wolk in en besteeg de berg. En hij bleef op de berg veertig dagen en veertig nachten.
Lieve broeders en zusters,
Overdenking
Zes dagen was Mozes al op de berg, een beetje op afstand van de nabijheid van de Heer, nog niet in maar dichtbij de wolk die de Sinaï bedekte, de heerlijkheid van de Heer. En op de zevende dag sprak God tot hem en mocht hij verder naderen, tot in de wolk, tot in de heerlijkheid. Al die dagen ervoor was het voor Mozes voldoende om er alleen maar in de buurt te zijn. Weg van het volk, in de stilte, met zichzelf, zijn gedachten, misschien wel met zijn twijfels en onrust. Maar wellicht ook in serene rust, alleen met de Heer, zonder woorden. Misschien dacht hij nog na over hoe hij verder moest met het volk, welke weg hij door de woestijn moest nemen. Misschien sprak Mozes wel gebeden uit, of zong Hij een lied voor JHWH. Zes dagen lang was hij daar. En op de zevende dag mocht hij als het ware een stap verder komen, de rust van de Heer ingaan, en wel 40 dagen lang.
Het lijkt wel of Mozes een soort voorbereidingstijd nodig had alvorens de Heer vond dat Hij Mozes verder kon toelaten. Dat hij losgemaakt moest worden van de beslommeringen rondom het volk en tijd nodig had om zich volledig op de Here te richten.
Ik denk dat ik ook vaak veel tijd nodig heb om even van de dagelijkse beslommeringen los te komen, om in staat te zijn om Gods stem te verstaan. Er is immers altijd wel werk te doen, ook voor de Heer. Ik wil graag afgestemd zijn op Gods stem. Wat kan ik daar zelf aan doen? Volgens mij kan ik de berg beklimmen en wachten. Hem zoeken. En dat kan best moeilijk zijn, want ik ben geneigd te kijken naar welke dingen allemaal gedaan moeten worden, te worden afgeleid door drukte. Als het ware van de berg af naar beneden te kijken, naar het volk. Maar Mozes moest juist verder omhoog, naar de Here en pas daarna ging de Here spreken met Mozes. Het initiatief voor het spreken van God ligt uiteindelijk altijd bij Hem. Hij weet het beste wanneer we openstaan voor zijn stem. Ik bid dat ik regelmatig de berg op zal gaan, steeds verder, zodat ik Zijn stem goed hoor en ik ook perioden mag meemaken van hemelse heerlijkheid. Veertig dagen? Ja, daar teken ik voor!
Gemeentevergadering
Afgelopen dinsdag hadden we onze vergadering. Daarin namen we afscheid van Dik, Alice en Jaap als raadsleden. Gelukkig hebben zij in deze achterliggende bizarre tijd hun termijn enkele maanden verlengd en hun werk was hard nodig! Tegelijk verwelkomden we Robin en Agnes als nieuw raadsleden. Een andere raad, maar de gemeente blijft die van de Heer en dus gaan we een nieuwe fase in, maar in vast vertrouwen op onze Here Jezus, dat Hij ons leiden blijft.
We hebben in de vergadering lang stil gestaan met wat het met ons doet dat we elkaar zo lang niet hebben gezien en hoe we nu diensten hebben, met allerlei beperkingen. Het was goed om dit met elkaar te delen. Ik denk dat we voorlopig nog niet van beperkingen af zijn. Daarom is het goed dat we blijven zoeken naar mogelijkheden en niet alleen maar kijken naar zoals het was en wat we missen. Misschien komt dat wel nooit meer op die manier terug. Laten we vooruit kijken, en een voorbeeld nemen aan onze vervolgde broeders en zusters, die het veel slechter hebben dan wij.
En dankbaar zijn voor wat we wel hebben. Vergeet niet dat we elkaar kunnen ontmoeten, al dan niet in de buitenlucht, en bedenk dat we in Nederland veel meer vrijheden hadden dan andere landen. Ik moet denken aan de verrassende bezoekjes aan de deur, of kaartjes die we ontvingen. En onverwachte telefoontjes. Ook zo kunnen we gemeente zijn met elkaar. De gemeente is immers gebouwd op het fundament van de apostelen met Jezus als hoeksteen, niet op de onderlinge knuffels en omhelzingen, hoe fijn die ook zijn.
Heerlijk was het om afgelopen zondag ook te zien dat de kinderen weer samen kwamen. Komende zondag weer! En de oproep voor hulp op alle fronten blijft natuurlijk staan, zeker in deze vakantietijd nu mensen afwezig zijn.
Tot slot wil ik jullie nog uitdagen: bel deze week eens iemand op uit de gemeente, die je al lang niet gezien hebt. Gewoon, om even te horen hoe het met die ander gaat!
