Spreuken 25: 11 Een woord, in juiste vorm gesproken, is als gouden appelen op zilveren schalen.
Lieve broeders en zusters,
Overdenking
“Spreken is zilver, zwijgen is goud!” zo luidt het spreekwoord. En inderdaad, vaak kun je er maar beter het zwijgen toe doen. Zeker wanneer je merkt dat je eigenlijk geen woorden hebt voor de ander, om die te troosten bijvoorbeeld. Maar ook als er een conflict is. Hoe vaak maken we dat onbedoeld niet erger met onze woorden, omdat we elkaar niet begrijpen.
Ik lees in de krant momenteel veel over de “suggestieve vraagstelling” in een proefwerk van een leraar in Leiden. De wereld buitelt erover heen. Zelfs van een gerenommeerde rabbijn lees ik net een vernietigend commentaar. Nergens nuance. De leraar kan geen context, en geen nuance geven. Niemand die opmerkt dat de vraagstelling een relatie kent met waarneembare feiten. Ook is niet bekend of de leraar in zijn lessen bijvoorbeeld duidelijk heeft aangegeven dat we niet een hele groep mensen mogen veroordelen op de daden van een enkeling. Niemand die weet of hij bijvoorbeeld ook kritische vragen heeft gesteld over geweld dat in naam van het christendom is gepleegd. Mensen nemen direct afstand. Het oordeel is geveld op basis van een enkel beeld dat uit het totale verband is gehaald, zonder dat ieder de situatie echt kent (ik dus ook niet).
Deze reactie staat in contrast met de recente ophef over een leraar die bedreigd is omdat er een cartoon in zijn lokaal hing. Toen stonden vele politici te roepen dat er zoiets zou bestaan als het “recht op belediging”. Ik heb dat overigens niet in onze grondwet zo gelezen. Maar in Nederland lijkt het wel te gelden wanneer je nagaat hoe mensen over de Here Jezus mogen spreken. Er wordt in de maatschappij en zeker in de media veel gevloekt, en er wordt negatief afgegeven op het christendom, of op waarden die op de Bijbel gebaseerd zijn. Ik heb gelukkig nog niet gelezen dat daarvoor een school beveiligd moet worden omdat men bang is voor aanslagen van radicale “christenen”. Wordt er met twee maten gemeten of is men bang voor de reactie van een kleine groep?
Voor de duidelijkheid: ik schrijf dit niet om de maatschappelijke reactie op kritiek op christendom of kritiek op islam tegenover elkaar zetten. Als volgelingen van Jezus weten we dat we met negativiteit zullen worden geconfronteerd. Ik denk juist dat dit voorval aantoont dat onze maatschappij het nodig heeft dat we onze woorden wegen. En dat is zeer moeilijk. Maar laten we daarin elkaar ook genade geven. Iedereen zegt immers weleens iets op een manier dat de ander het ervaart als veel te hard, of te kwetsend, of pijnlijk. Maar dan is het juist zaak om door te praten en niet social media in te schakelen, of het verhaal bij de kapper te delen.
Laten we proberen elkaar te begrijpen; woorden te spreken die misschien niet gouden appeltjes zijn, maar dan toch minstens een zilveren glans hebben.
