Markus 16: 3 Ze zeiden tegen elkaar: ‘Wie zal voor ons de steen voor de ingang van het graf wegrollen?’ 4 Maar toen ze opkeken, zagen ze dat de steen al was weggerold; het was een heel grote steen.
Lieve broeders en zusters,
De regels die door de corona-crisis ingesteld zijn, worden weer iets verruimd. Maar dat betekent nog iet dat alles terug is bij het oude. Misschien gebeurt dat wel nooit weer. In mijn hoofd ben ik hier veel meer mee bezig, dan ik me vaak bewust ben. De samenleving verandert continu, maar deze verandering heeft meer gevolgen dan vele andere. Na 1 juli is de wereld niet ineens weer zoals het was. Nee, we moeten een nieuw evenwicht vinden. Ook in de Nederlandse samenleving, waar de overheid heel snel enorme macht heeft gegrepen, die volgens mij snel teruggegeven moet worden omdat die op gespannen voet staat met grondrechten. Ook in de gemeente, omdat we simpelweg rekening met elkaar moeten houden en met ieders gezondheid. Hier zullen we de komende maanden nog wel de nodige energie in moeten steken. Ik roep iedereen op om hierover te bidden en ideeën die je hierover hebt, te delen.
Overdenking
Een van de verhalen over de opstanding staat in Markus 16. Een bekend verhaal, maar toch staan daar ook weer bijzondere zaken in waar we soms overheen lezen als we het verhaal kennen. De gebeurtenissen leveren bij nader inzien toch vragen bij mij op; en die worden niet beantwoord.
De beide Maria’s gingen die eerste dag van de week, na de kruisiging, naar het graf van Jezus om zijn lichaam te balsemen. Ze waren vastbesloten, terwijl ze ook wel wisten dat het voor hen onmogelijk was om zelf de steen voor het graf weg te rollen. Bovendien waren er nog soldaten voor het graf geplaatst. Dus er waren nogal wat hindernissen. Toch gingen ze op pad richting het graf. Met welke verwachting? Dat er iemand hen zou komen helpen? Dat de soldaten hen terwille zouden zij? Dat Jozef van Arimatea hun zou helpen? Ik denk dat ze het zelf ook niet wisten, maar dat hun liefde voor de Heer hen drong om te gaan, en dat ze hoopten en baden om oplossingen, welke dan ook. Of ze er ook van overtuigd waren dat God hen zou helpen, weet ik niet. Misschien gingen ze in de houding van: we gaan het zien, als het niet lukt, dan is het maar zo, maar we willen het in ieder geval proberen. Hoe lang duurde deze voettocht voor hen? Hoe onzeker waren ze, toen ze stap voor stap dichter bij het graf kwamen? Hoeveel verdriet brak er door? Misschien huilden ze wel en dachten dingen als: “Was Jezus nu maar niet naar de Olijftuin gegaan! Had Hij maar niet de Joodse raad zo tegen zich in het harnas gejaagd! Had Hij zich maar wat minder uitgesproken! O, dan was Hij nu nog in leven!”
We weten het allemaal niet. Maar wel weten we wat er gebeurt bij het graf. Als ze bij het graf aankomen, is de steen al weggerold. En kunnen ze hun specerijen weer gaan verkopen, want Degene voor wie ze die hebben gekocht was er niet meer! Hij heeft wel een boodschapper achtergelaten, een engel. En die vertelt hen dat Jezus is opgewekt uit de dood en geeft hen een boodschap voor de discipelen.
God verhoorde hun verlangen om het graf binnen te komen heel duidelijk: de steen was weggerold. Ze konden zo doorlopen. Deze moeilijkheid was al volkomen voor hen weggenomen!
Maar tegelijk konden ze hun oorspronkelijke plan wel gedag zeggen. Want Jezus was er ook niet meer. Gebedsverhoring en veel meer dan een gebedsverhoring: Jezus leeft weer! Het is niet te bevatten en boven elke verwachting!
Soms verhoort God onze verlangens op een bijzondere manier. Stenen worden weggenomen. Verwachtingen compleet overtroffen. Eigen plannen kunnen aan de wilgen worden gehangen. God gooit het roer om. Maar eerst moesten de beide Maria’s door een periode van pijn, verdriet, verlies, teleurstelling, rouw. Net als wij allemaal in het leven meemaken. Ik bid dat we ook in die perioden glimpen van Gods glorie mogen zien. Hij wil nieuwe hoop geven in alle situaties. Niet alle stenen worden weggerold, maar het graf blijft leeg.
