Vroege Vogels

Geplaatst op 27 mei 2020 door Eric Poelman

Op 18 april dit jaar voltrok zich een ernstig drama aan de Dijkwacht te Leiderdorp. Enkele dagen eerder had een schattig jong koolmezenpaar het vogelhuisje van de bewoner ingericht als hun nieuwe liefdesnestje. Na dagen van vlijtige arbeid om een mooi nestje te maken waarin het paar hun minimaal zeven eitjes kon leggen, bleef één van de beide ouders sinds enkele dagen bijna continu in het huisje achter. Dit kon niets anders betekenen dan dat het paar eitjes had en erop zat te broeden. Dus een mooie periode van wachten tot de eieren uitkomen was aangebroken. De mezen broedden en de bewoners verblijdden zich met het paar.

Maar helaas werd de idylle ruw verstoord, en er kwam een dramatische wending in deze story. Aan het einde van die middag zagen de bewoners van de woning, die het vogelhuisje aan de heer en mevrouw Koolmees hadden verhuurd, een bloederig tafereel: een torenvalk zat op de tuinmuur met in zijn gruwelijke klauwen een blauw-geel vogeltje dat er levenloos in gevangen zat. Kreten van ongeloof en geschreeuw van de bewoners tegen deze satanische aanval mochten niet baten. De heer Koolmees was bruut aan zijn einde gekomen.

Hoe moest het nu verder met mevrouw Koolmees. De bewoners bedachten een list. Mooie foto’s van mevrouw Koolmees werden gemaakt en vervolgens op een datingsite voor koolmeesachtigen gezet. Zou het helpen? De tijd schreed voort en het zou onmogelijk zijn dat een alleenstaande koolmees de eieren kon uitbroeden en zoveel jongen van voedsel te voorzien tot ze sterk genoeg waren om uit te vliegen. Was deze openlijke poging tot een nieuwe relatie de oplossing? “Krachtige, verzorgende en liefdevolle slanke snelle koolmeesmoeder zoekt sterk liefdevol mannetje om samen de jonkies buiten te gaan zetten!”

De bewoners waren nog niet overtuigd of dit zou helpen. De heer des huizes kwam met een nog drastischer oplossing. Hij twijfelde wel, of hij zo ver durfde te gaan, maar uiteindelijk wist hij zich te beroepen op een Bijbeltekst die hem hiervoor de vrijmoedigheid gaf: hij ging bidden voor een nieuwe meneer Koolmees, die zoveel charme had dat hij de plaats van de echte vader kon innemen en als adoptievader kon dienen.

Een week lang leek mevrouw Koolmees alleen te blijven en zagen de verhuurders van het vogelhuisje het donker in. Maar op een dag zat er ineens een luid zingende Koolmees in de tuin! En die bleef ook nog. Het ongelofelijke was gebeurd. Er was een adoptievader aangeschoven. En al enkele dagen later zagen de bewoners meneer en mevrouw Koolmees driftig heen en weer vliegen en steeds weer het nestkastje in-en-uit schieten met wat eten voor hun kroost. Wat een schitterend gezicht, steeds weer vlogen de beide ouders af-en-aan om hun steeds luider piepende jonkies van vreten te voorzien. En wat een genot voor de bewoners, die inmiddels als echte voyeurs uren lang de verrichtingen van hun huurders gadesloegen.

Het kroost piepte inmiddels luid en afgelopen dinsdag kwam er al een koppie van een jonkie in het gat zitten en konden de ouders de kids al voeren zonder het huisje in te vliegen, Kortom: het moment van uitvliegen stond voor de deur…

Woensdag 20 mei was het zover. Tijd om dag te zeggen. Dag zeggen? Krijg nou de hik, ze zijn al gevlogen! Konden ze nou niet even wachten tot na ons ontbijt? Wat zijn dat voor manieren!

Inderdaad, uitgevlogen. Volwassen geworden voor je het in de gaten hebt. Wat een snelle ontwikkeling maken ze door. En dan zijn ze weg, nog voor je afscheid kunt nemen, op reis gegaan op hun eigen levensweg. Maar ik had nog zoveel willen zeggen…

De moraal van dit werkelijk gebeurde verhaal? Dat mag je zelf invullen. Het barst van de levenslessen. Misschien laat ik die nog wel eens terugkomen. Ik moet het eerst nog verwerken.

Geplaatst in Nieuws | Getagged , , | Een reactie plaatsen

Opzien naar de hemel!

Geplaatst op 24 mei 2020 door Eric Poelman

Hand. 1: 9  Toen hij dit gezegd had, werd hij voor hun ogen omhooggeheven en opgenomen in een wolk, zodat ze hem niet meer zagen. 10  Terwijl hij zo van hen wegging en zij nog steeds naar de hemel staarden, stonden er opeens twee mannen in witte gewaden bij hen. 11  Ze zeiden: ‘Galileeërs, wat staan jullie naar de hemel te kijken? Jezus, die uit jullie midden in de hemel is opgenomen, zal op dezelfde wijze terugkomen als jullie hem naar de hemel hebben zien gaan.’

Lieve broeders en zusters,

Vanochtend hadden we onze samenkomst. Het begint een beetje te wennen om met 8 tot 10 personen aanwezig te zijn, maar tegelijk went het natuurlijk niet, en dat moet ook. Om jullie een idee te geven: ook nu is er een koster nodig, en mensen voor techniek, iemand voor de teksten van de liederen, iemand die filmt, de spreker, iemand om volgen hoe het geluid op Kerk TV is zodat we tijdens de uitzending nog wat kunnen aanpassen, en de muziekgroep. Dus het blijft een stevige inspanning. En helaas krijgen we in deze tijd geen thee of koffie ?.

Er is ook hard gewerkt om fatsoenlijk hoorbaar geluid te krijgen op Kerk TV / Uitzending gemist. Gisteravond hebben ze nog uren in de aula gezeten. Het zit soms gewoon tegen. Ik noem als voorbeeld: een stekkertje voor een aansluiting is kapot. Er wordt een nieuwe besteld en aangesloten. Blijkt dat die ook kapot is! En zo zijn er nog veel meer tegenvallers geweest. Gelukkig was alles vandaag goed verstaanbaar. Het geluid van de zang en muziek moet nog verder worden verbeterd; maar dat gaat ook lukken.

Ik vertel jullie dit allemaal, zodat jullie begrijpen dat het een hele inspanning vergt om de diensten uit te zenden en de techniek voor elkaar te krijgen. En daarom vraag ik ook gebed hiervoor. Zodat we ons via de diensten meer met elkaar verbonden voelen. En natuurlijk: bel elkaar op, en bid voor ons allen, als gemeente en voor ons volk, zodat we binnenkort veilig weer kunnen samenkomen.

Overdenking

Jezus werd bij zijn hemelvaart voor de ogen van de leerlingen van hen weggenomen, de lucht in en een wolk onttrok Hem aan hun ogen. En de discipelen staan erbij en kijken ernaar. Er wordt niet veel informatie gegeven over deze gebeurtenis. Het gebeurde voor hun ogen. Jezus in een wolk. Een mooi beeld van de manier waarop in het Oude Testament de HERE in een wolk aanwezig was en het volk veiligheid bood. Door overdag in een wolk (of wolkkolom) aanwezig te zijn, en ’s nachts in een vuurkolom, oftewel een soort van wolk van vuur. Zie o.a. Exodus 13.

Sommige uitleggers zeggen dat deze wolk die Jezus opnam dezelfde heilige “shekina” was, de wolk waarin de Here zich hulde, oftewel de zichtbare heiligheid van God. In ieder geval is het duidelijk dat Jezus zelf de Heilige Gods is en in een wolk opvoer. Dus die overeenkomst is er zeker.

Maar wat nu? Jezus is vertrokken. Is dan ook de aanwezigheid van de Here verdwenen? Zoals in het Oude Testament de heiligheid van God verdween uit de tempel, vanwege de grove zonden van het volk?

Nee, zeer zeker niet! De Here Jezus ging weg van de discipelen om vervolgens plaats te maken voor de Heilige Geest. Jezus´ laatste woorden (Matt. 28:20) waren: “Zie Ik ben met U alle dagen tot aan de voleinding der wereld!”. Dus ook nu was Hij er, ook toen de leerlingen wachtten tot Pinksteren. Nee, de vuurkolom was niet zichtbaar om hen heen gelegerd, zoals om Israël in de woestijn. Maar Jezus beschermde zijn discipelen in deze “mini-woestijn” in een huis in Jeruzalem nog steeds. En met Pinksteren viel de Heilige Geest als een soort van vuurkolom op hen allen en verdeelde zich over hen. Niet meer de vuurkolom rondom hen, maar het vuur van de Geest in hen. Om hen te beschermen en zelf de kracht te geven die ze nodig hadden om Jezus te vertegenwoordigen, om een heilig volk te zijn!

Daar mogen wij deze week bij stil staan. Wij mogen als het ware opzien naar de hemel in de verwachting van de neerdalende vuurkolom van Gods Heilige Geest. Niet uitzien naar wat er komt maar naar Wie er komt. Wat een fantastische gave van onze Here Jezus! Halleluja!

Geplaatst in Nieuws | Getagged , | Een reactie plaatsen

Onverwacht

Geplaatst op 22 mei 2020 door Eric Poelman

Markus 16: 3  Ze zeiden tegen elkaar: ‘Wie zal voor ons de steen voor de ingang van het graf wegrollen?’ 4  Maar toen ze opkeken, zagen ze dat de steen al was weggerold; het was een heel grote steen.

Lieve broeders en zusters,

De regels die door de corona-crisis ingesteld zijn, worden weer iets verruimd. Maar dat betekent nog iet dat alles terug is bij het oude. Misschien gebeurt dat wel nooit weer. In mijn hoofd ben ik hier veel meer mee bezig, dan ik me vaak bewust ben. De samenleving verandert continu, maar deze verandering heeft meer gevolgen dan vele andere. Na 1 juli is de wereld niet ineens weer zoals het was. Nee, we moeten een nieuw evenwicht vinden. Ook in de Nederlandse samenleving, waar de overheid heel snel enorme macht heeft gegrepen, die volgens mij snel teruggegeven moet worden omdat die op gespannen voet staat met grondrechten. Ook in de gemeente, omdat we simpelweg rekening met elkaar moeten houden en met ieders gezondheid. Hier zullen we de komende maanden nog wel de nodige energie in moeten steken. Ik roep iedereen op om hierover te bidden en ideeën die je hierover hebt, te delen. 

Overdenking

Een van de verhalen over de opstanding staat in Markus 16. Een bekend verhaal, maar toch staan daar ook weer bijzondere zaken in waar we soms overheen lezen als we het verhaal kennen. De gebeurtenissen leveren bij nader inzien toch vragen bij mij op; en die worden niet beantwoord.

De beide Maria’s gingen die eerste dag van de week, na de kruisiging, naar het graf van Jezus om zijn lichaam te balsemen. Ze waren vastbesloten, terwijl ze ook wel wisten dat het voor hen onmogelijk was om zelf de steen voor het graf weg te rollen. Bovendien waren er nog soldaten voor het graf geplaatst. Dus er waren nogal wat hindernissen. Toch gingen ze op pad richting het graf. Met welke verwachting? Dat er iemand hen zou komen helpen? Dat de soldaten hen terwille zouden zij? Dat Jozef van Arimatea hun zou helpen? Ik denk dat ze het zelf ook niet wisten, maar dat hun liefde voor de Heer hen drong om te gaan, en dat ze hoopten en baden om oplossingen, welke dan ook. Of ze er ook van overtuigd waren dat God hen zou helpen, weet ik niet. Misschien gingen ze in de houding van: we gaan het zien, als het niet lukt, dan is het maar zo, maar we willen het in ieder geval proberen. Hoe lang duurde deze voettocht voor hen? Hoe onzeker waren ze, toen ze stap voor stap dichter bij het graf kwamen? Hoeveel verdriet brak er door? Misschien huilden ze wel en dachten dingen als: “Was Jezus nu maar niet naar de Olijftuin gegaan! Had Hij maar niet de Joodse raad zo tegen zich in het harnas gejaagd! Had Hij zich maar wat minder uitgesproken! O, dan was Hij nu nog in leven!”

We weten het allemaal niet. Maar wel weten we wat er gebeurt bij het graf. Als ze bij het graf aankomen, is de steen al weggerold. En kunnen ze hun specerijen weer gaan verkopen, want Degene voor wie ze die hebben gekocht was er niet meer! Hij heeft wel een boodschapper achtergelaten, een engel. En die vertelt hen dat Jezus is opgewekt uit de dood en geeft hen een boodschap voor de discipelen.

God verhoorde hun verlangen om het graf binnen te komen heel duidelijk: de steen was weggerold. Ze konden zo doorlopen. Deze moeilijkheid was al volkomen voor hen weggenomen!

Maar tegelijk konden ze hun oorspronkelijke plan wel gedag zeggen. Want Jezus was er ook niet meer. Gebedsverhoring en veel meer dan een gebedsverhoring: Jezus leeft weer! Het is niet te bevatten en boven elke verwachting!

Soms verhoort God onze verlangens op een bijzondere manier. Stenen worden weggenomen. Verwachtingen compleet overtroffen. Eigen plannen kunnen aan de wilgen worden gehangen. God gooit het roer om. Maar eerst moesten de beide Maria’s door een periode van pijn, verdriet, verlies, teleurstelling, rouw. Net als wij allemaal in het leven meemaken. Ik bid dat we ook in die perioden glimpen van Gods glorie mogen zien. Hij wil nieuwe hoop geven in alle situaties. Niet alle stenen worden weggerold, maar het graf blijft leeg.

Geplaatst in Nieuws | Getagged , , | Een reactie plaatsen

Sleutels die ertoe doen

Geplaatst op 18 mei 2020 door Eric Poelman

Openbaringen 1: 17-18 En toen ik Hem zag, viel ik als dood voor zijn voeten; en Hij legde zijn rechterhand op mij en zeide: Wees niet bevreesd, Ik ben de eerste en de laatste, en de levende, en Ik ben dood geweest, en zie, Ik ben levend tot in alle eeuwigheden, en Ik heb de sleutels van de dood en het dodenrijk.

Lieve broeders en zusters,

Bovenstaande tekst kreeg ik vandaag toegezonden in de mail van Dagelijks Woord. Ik vind dat zo’n geweldige tekst, wat een proclamatie! Als ik dit lees, beeld ik me in dat ik het werkelijk hoor en ik voel mijn hart in mijn keel kloppen van blijdschap!

Wat lijkt het ook een contrast met Goede Vrijdag. Daar is het Jezus die werkelijk dood gaat; hier is het Johannes die als dood voor Hem neervalt. Eerst was Jezus de Vernederde, de Gekruisigde, de Zwakke. Nu toont Hij zich als de Opgestane, de Verhoogde, de Levende. En toch was Hij ook in zijn sterven al de Sterke. Immers, Hij legde moedwillig zijn leven af. Hij koos ervoor om zwak te zijn, vrijwillig legde Hij zijn leven af. Hij koos de vernedering om daarna te worden verhoogd. En door zijn dood heeft Hij nu de sleutels van de dood. Dood waar is uw overwinning, dood waar is uw prikkel? (1 Cor. 15: 55). Jezus heeft de dood overwonnen!

En in zijn overwinning nodigt Hij ons uit met Hem te zijn. “Weest niet bang”, zegt Hij en legt zijn rechterhand op Johannes. Want Hij leeft en Hij heeft bewezen almachtig te zijn. Wij leven door Hem, met Hem en tot eer van Hem! En dat mogen we vieren. Op zondag, samen, en alleen, maar ook de andere dagen van de week. Donderdag is het hemelvaartsdag. We denken eraan dat Jezus opvoer naar de Vader om zijn plaats in te nemen als Verhoogde Heer, die de macht heeft over dood en dodenrijk. En die zijn zegenrijke rechterhand vervolgens ook op ons legt waarmee Hij zegt: vertrouw op Mij voor dit leven, in sterven en voor een fantastische toekomst!

Jezus, mijn Heer en mijn God! Halleluja!

Geplaatst in Nieuws | Getagged , , | Een reactie plaatsen

Nieuwsflits 24 Sigaar uit eigen doos

Geplaatst op 13 mei 2020 door Eric Poelman

Mattheus 13: 52  Hij zeide tot hen: Daarom is iedere schriftgeleerde, die een discipel geworden is van het Koninkrijk der hemelen, gelijk aan een heer des huizes, die uit zijn voorraad nieuwe en oude dingen te voorschijn brengt.

Lieve broeders en zusters,

Allereerst wil ik jullie vertellen dat we als raad aan het nadenken zijn op welke manier we na 1 juli kunnen samenkomen. Tenminste als de aangekondigde verruiming van de regels volgens de planning door de overheid zal worden besloten. Daarbij denken we in de maand juni al weer met een kleine groep samen te komen (binnen de maximering van 30 personen) om alvast ervaring op te doen met de nieuwe regels, zoals minimaal anderhalve meter afstand houden. Een klein groepje zal hiervoor een plan maken, dat rekening houdt met een protocol dat is opgesteld door het CIO, het Interkerkelijk Contact in Overheidszaken, waar wij via de ABC bij zijn aangesloten. Het CIO vertegenwoordigt de kerken in een periodiek overleg met minister Grapperhaus. Als de planning van de overheid doorgezet wordt, en groepen tot 100 personen weer kunnen samenkomen, dan kunnen we in juli ook onze gemeentevergadering houden. Ook kunnen we dan stemmen over nieuwe raadsleden. Dit is allemaal nog met mitsen en maren omgeven. Laten we bidden dat de verruiming van de regels verantwoord kan gebeuren en er intussen geen tweede golf van corona-zieken ontstaat, die Nederland plat legt.

Overdenking

Vroeger rookten veel mensen sigaren. We vergeten het gezondheidsaspect even; daar is al genoeg over bekend. Het gaat me om het gebruik. Ik kan me nog herinneren dat mijn opa er een opstak en ik de geur ervan dagen later nog rook. Mensen boden elkaar sigaren aan om als ultiem genot van gastvrijheid samen na de maaltijd heerlijk een sigaartje te roken, bij voorkeur onderuit hangend in een ouwe rookstoel. Een goede gastheer bood zijn gast dan een heerlijke grote (dure) sigaar aan. Maar ja, als die dan uit de kist van de gast kwam, had de gast er zelf voor betaald en kreeg hij eigenlijk niets nieuws. Hij kreeg gewoon zijn eigen spullen, maar gepresenteerd als een cadeau. Vandaar de uitdrukking sigaar uit eigen doos. Wat heb je daar nu aan?

Niks zou je zeggen, maar toch, soms kan dat waardevol zijn. Jezus maakt die heerlijke vergelijking dat een schriftgeleerde die een volgeling wordt van het Koninkrijk van God, dus in wezen een volgeling van Jezus, nieuwe en oude dingen haalt. De oude dingen worden nu veel waardevoller. Ze waren er al, maar krijgen nu door de verbinding met Jezus nieuwe betekenis, nieuwe waarde.

In het voorbeeld van de sigaren: “Heerlijk, die sigaar, waar komt die vandaan?” Niet wetend dat het je eigen bezit is.

Zo is het ook fantastisch om soms in ons leven schatten te ontdekken die we al hadden, maar waarvan we de waarde mogelijk niet meer zo scherp op ons netvlies hadden. Dat kan zijn, het samen een spelletje doen omdat je ineens veel thuis zit. Of een boek lezen, wat je al lang niet meer deed (de TV is immers zo makkelijk). Soms lees ik iets in de Bijbel en dat lees ik echt niet voor het eerst, maar dan word ik getroffen door die woorden, alsof het compleet nieuw is. Dat is dus een vorm van schatgraven in mijn eigen schatkamer; en wat is die ongelooflijk gevuld met ware rijkdom.

Binnenkort is het weer Pinksteren. Ik bid dat de Heilige Geest ons Zijn rijkdom weer opnieuw toont en we merken dat er een fontein van levend water door ons heen wil stromen!

Geplaatst in Nieuws | Getagged , , | Een reactie plaatsen